Epoka brązu nastała po epoce kamienia, ale poprzedzającą epokę żelaza. Początki epoki datuje się z zależności od terenu występowania i miały miejsce na południowym Kaukazie (obszar Morza Egejskiego) w III tysiącleciu p.n.e., wtedy też zaczęły pojawiać się ośrodki, w których opanowano umiejętność obróbki metali. W czasach trochę późniejszych, czyli około 3400 p.n.e., zapoczątkowano epokę brązu w Egipcie i Bliskim Wschodzie. Europa Południowa to okres 2800 p.n.e. Do Polski zachodniej i Niemiec wschodnich dotarła około 2200 p.n.e. Koniec epoki brązu datuje się na okres 1000–700 p.n.e.

Nazwa epoki związana jest z materiałem z jakiego robiono narzędzia, czyli brązem. Brąz to stopy miedzi z cyną o stosunku 9:1. Używano również brązu antycznego, w którym zamiast cyny używano miedzi. W Egipcie cynę zastępowano ołowiem, a na Wegrzech zastępowano antymonem. Z brązu robiono następujace narzędzie rzemieślnicze: młoty, dłuta, siekiery, sierpy, motyki czy broń, taką jak: topory, groty, ostrza do włóczni czy miecze.

Dzięki epoce brązu nastąpił rozwój rolnictwa, hodowla bydła i pasterstwo. Epoka brązu znacznie przyczyniła się do rozwoju cywilizacji, co w konsekwencji doprowadziło do zagrożeń takich jak walki międzyplemienne czy miedzypaństwowe.