Chrom (łac. chromium) jest pierwiastkiem chemicznym, metalem przejściowym z bloku d układu okresowego pierwiastków. Pierwiastek o liczbie 13 izotopów. Izotopy 50, 52, 53 i 54 są izotopami stałymi. Chrom odkryty został przez Louisa Nicolasa Vauqellina w 1797 roku. Nazwa wywodzi się od greckiego słowa „kolor”. Dowodem na to jest fakt, iż w różnych stopniach utlenienia chrom przyjmuje różne barwy. Występuje głównie w postaci minerałów chromitu i krokoitu.

Właściwości chromu:

• chrom metaliczny jest koloru srebrnoszarego z błękitnym połyskiem pod światło
• reagując z tlenem w powietrzu ulega pasywacji przy czym powstaje tlenek chromu(III), który tworzy powłokę antykorozyjną metalu
• dobrze reaguje z kwasami
• rozpuszcza się w kwasach solnym i siarkowym (rozcieńczonych)

• w kwasie azotowym (stan rozcieńczony i stężony) i wodzie królewskiej ulega procesowi pasywacji.

Zastosowanie chromu jest bardzo szerokie. Ze względu na swoje właściwości antykorozyjne wykorzystywany jest w przemyśle przy produkcji elementów metalowych jako zewnętrzna warstwa ochronna, która chroni metal przed korozją, a ponadto poprawia wygląd zewnętrzny danego elementu. Powłoki chromu stosowane są także w celach dekoracyjnych, technicznych i poprawiają odporność na ścieranie. Chrom to także składnik stali nierdzewnej (chromowej), której używa się do produkcji armatury sanitarnej, broni, samolotów czy pojazdów wojskowych.

Ze względów biologicznych to ważny element wielu enzymów. Chrom jest niezbędnym mikroelementem potrzebnym do życia, który ułatwia przenikanie glukozy z krwi do komórek, tym samym zmniejszając zapotrzebowanie organizmu na insulinę. Jego niedobór dla organizmu człowieka może doprowadzić do chorób układu krążenia i rozwóju cukrzycy.